Charm

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΑ ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑ......ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ!!!

....Κορ3ς...

ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ και ΟΡΕΙΧΑΛΚΟΣ

Ο μπρούτζος είναι ένα κράμα χαλκού 88%, και κασσίτερου 12%. Σε ειδικές περιπτώσεις περιέχει μικρές ποσότητες άλλων μετάλλων όπως αρσενικό, αντιμόνιο ή μόλυβδο. Το αρσενικό και το αντιμόνιο προσδίδουν σκληρότητα στο κράμα, ενώ ο μόλυβδος διευκολύνει την χύτευση του. Το χρώμα του μπρούτζου μοιάζει με τον χρυσό, και οξειδώνεται ελάχιστα. Η οξείδωση του μπρούτζου έχει πράσινη απόχρωση όπως και του βασικού συστατικού του του χαλκού. Ο μπρούτζος μπορεί να οξειδωθεί τεχνητά (πατίνα) με ενδιαφέροντα αισθητικά αποτελέσματα. Στην πράξη συχνά μπερδεύουμε τον μπρούτζο με τον ορείχαλκο.

Αντικείμενα και κοσμήματα από μπρούτζο χρονολογούνται από τις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ. Παρά την δυσκολία στην εξεύρεση του κασσίτερου, ο μπρούτζος είχε μεγάλη διάδοση κατά την αρχαιότητα. Αυτό εξηγείται από την σκληρότητα και την αντοχή των όπλων και των χρηστικών αντικειμένων που κατασκευάζονταν από αυτόν. Θα σημειώσουμε επίσης την εύκολη χύτευση του υλικού, που έδινε την ευχέρεια στον τεχνίτη να κατασκευάσει περίτεχνα δημιουργήματα

Η ονομασία μπρούτζος (ιταλικά bronzo) οφείλεται στο λιμάνι που υπήρχε στην ιταλική χερσόνησο κατά τους αρχαίους χρόνους με την ονομασία Brundisium (το σημερινό Μπρίντιζι). Το λιμάνι αυτό ήταν φημισμένο για την παραγωγή και την διακίνηση αυτού του κράματος Στην αρχαία Ελλάδα είχε την ονομασία «κρατέρωμα». Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο μπρούτζος ονομάζεται χαλκολίβανος, και ο Διόδωρος Σικελιώτης τον ονομάζει «χαλκόν χρυσοειδή»

Ο ορείχαλκος αναφέρεται σε ορισμένα αρχαία ελληνικά κείμενα, αλλά δεν είναι εξακριβωμένο κατά πόσο ο όρος αυτός ανταποκρίνονταν πράγματι σεκράμα χαλκού–ψευδαργύρου. Σε ένανΟμηρικό ύμνο αναφέρεται ότι η Αφροδίτη φορούσε σκουλαρίκια από ορείχαλκο και χρυσό.

Η περιεκτικότητα του ορείχαλκου σε ψευδάργυρο καθορίζει και τις ιδιότητες του μετάλλου Το χρώμα του ορείχαλκου αλλάζει επίσης αναλόγως με την περιεκτικότητά του σε ψευδάργυρο. Όταν η περιεκτικότητα σε ψευδάργυρο είναι χαμηλή, ο ορείχαλκος έχει ένα καφεκόκκινο χρώμα που πλησιάζει το κεραμιδί χρώμα του χαλκού. Για περιεκτικότητα σε Zn περίπου 30% κ.β., ο ορείχαλκος έχει το χρώμα του χρυσού, αλλά, για ακόμα πιο υψηλή περιεκτικότητα σε Zn, το χρώμα του γίνεται και πάλι καφεκόκκινο. Οι πιο κοινοί ορείχαλκοι είναι οι εξής:

ορείχαλκος επιχρύσωσης ( gilding)
εμπορικός μπρούτζος (commercial bronze)
μπρούτζος κοσμηματοποιίας (jewelery bronze)
ερυθρός ορείχαλκος (red brass)
ορείχαλκος καλύκων (cartridge brass)

Ο ορείχαλκος συγχέεται πολύ συχνά με τον μπρούτζος ή κρατέρωμα, που είναι κατά βάση κράμα χαλκού-κασσίτερου. Στα ελληνικά, ο όρος μπρούντζος ή μπρούτζος χρησιμοποιείται συχνά αδιακρίτως για ορείχαλκους και για κρατερώματα. Αλλά η ίδια σύγχυση υπάρχει και στα αγγλικά, όπου το κρατέρωμα αποκαλείται bronze και ο ορείχαλκος αποκαλείται brass.

Η σύγχυση ανάμεσα στον ορείχαλκο και τον μπρούτζος οφείλεται στο γεγονός ότι οι μεταλλουργοί διακρίνουν τα δύο μεταλλικά υλικά όχι τόσο με βάση την σύσταση, αλλά περισσότερο με βάση το χρώμα. Γενικότερα στην αγορά, ορείχαλκοι αποκαλούνται τα κράματα χαλκού με χρυσοκίτρινο χρώμα, ενώ μπρούτζος αποκαλούνται τα κράματα χαλκού με καφεκόκκινο χρώμα.

....Tree in Blossom...

....Scene Missing Artjewels...

ΤΟ ΞΥΛΟ

To Ξύλο ή Ξύλωμα όπως είναι γνωστό στη βοτανική ορολογία, είναι ο φυτικός ιστός, η συμπαγής, σκληρή και ινώδης κυτταρική ουσία που αποτελεί κατά κύριο λόγο τον κορμό, τα κλαδιά και τις ρίζες των δένδρων, των θάμνων και γενικότερα, των λεγόμενων ξυλωδών φυτών. Το ξύλωμα αποτελεί εκείνο το σύστημα με το οποίο μεταφέρεται και κυκλοφορεί ο ακατέργαστος χυμός, δηλαδή το νερό και οι ανόργανες ουσίες που απορροφούν οι ρίζες από το έδαφος, ενώ ταυτόχρονα, αποτελεί τον κύριο στηρικτικό ιστό των βλαστών και των ριζών. Στην αρχαιότητα, σύμφωνα με παραδόσεις σε όλη την υφήλιο, το ξύλο συμβόλιζε τη γέννηση της νέας ζωής, την ανάπτυξη και την άνοιξη, τον αισθησιασμό και τη γονιμότητα. Έχει χρησιμοποιηθεί από τον άνθρωπό για χίλια δύο πράγματα εδώ και αιώνες. Από καυσιμο για θερμότητα μέχρι και χάντρες ή κοσμήματα για τον καλλωπισμό μας!
Το ξύλο έχει χρησιμοποιηθεί για να στολίσουμε το σώμα μας από την αρχαία εποχή και μέχρι σήμερα αποτελεί ένα εξαίσιο υλικό για την δημιουργία κοσμημάτων υψηλής αισθητικής. Πολλοί σχεδιαστές κοσμημάτων χρησιμοποιούν χάντρες και κρεμαστά φτιαγμένα από ξύλο για να κατασκευάσουν κομψά, μοντέρνα και όμορφα κομμάτια. Για να κατασκευαστεί μια περίτεχνη χάντρα από ξύλο απαιτείται τέχνη και μεράκι! Τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά όταν υπάρχει υπομονή και αγάπη για τη δημιουργία.

....Kor3s...

TITANIO

Το χημικό στοιχείο τιτάνιο (αγγλικά : titanium) είναι πολύ ανθεκτικό, αργυρόλευκο, όλκιμο μέταλλο μικρής πυκνότητας. Το χημικό του σύμβολο είναι Ti, έχει πολύ ψηλό σημείο τήξης,1668^ο C (λειώνει δύσκολα) και είναι ανοξείδωτο. Το τιτάνιο (Ti) είναι το ένατο πιο άφθονο στοιχείο και αποτελεί περίπου το 0,6 % w/w του στερεού φλοιού της Γης. Βρίσκεται σχεδόν σε όλα τα έμβια όντα, τα πετρώματα, τα υδατικά συστήματα και τα εδάφη. Αφθονότερα από το Ti είναι κατά φθίνουσα σειρά τα χημικά στοιχεία : οξυγόνο, πυρίτιο, αργίλιο,σίδηρος, ασβέστιο, μαγνήσιο, νάτριο, κάλιο. Εμφανίζεται στη φύση πάντα ενωμένο και στα ορυκτά του υπάρχει συνήθως οξυγόνο αλλά και αλκαλιμέταλλα, μέταλλα αλκαλικών γαιών, σίδηρος, μαγγάνιο, χαλκός, πυρίτιο κ.α. Τα κυριότερα ορυκτά από τα οποία και εξάγεται είναι το ρουτίλιο (TiO₂) και ο ιλμενίτης (Fe⁺⁺TiO₃) που είναι πολύ διασπαρμένα σε όλη τη Γη.

Το τιτάνιο ανακαλύφτηκε το 1791 από τον Ουίλιαμ Γκρέγκορ. Το όνομα αποδόθηκε από το Γερμανό χημικό Μάρτιν Χάινριχ Κλάπροθ το 1794 και προέρχεται από το ελληνικό μυθολογικό όνομα "Τιτάν". To καθαρό μέταλλο είναι ελαφρύ και έχει εξαιρετική δύναμη και αντοχή στη διάβρωση. Έχει παραπλήσια χημική συμπεριφορά με το πυρίτιο και το ζιρκόνιο. Σε υψηλές θερμοκρασίες καίγεται στην ατμόσφαιρα και στο καθαρό άζωτο. Είναι όλκιμο και εύπλαστο όταν θερμαίνεται. Είναι αδιάλυτο στο νερό, αλλά διαλυτό στα πυκνά οξέα και στο βασιλικό νερό. Το τιτάνιο δεν είναι τοξικό μέταλλο. Η ευρεία χρήση του σε ιατρικές εφαρμογές αλλά και πολλές μελέτες αποδεικνύουν ότι είναι αδρανές και βιοσυμβατό τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα.

Το τιτάνιο, επειδή συνδυάζει μικρό βάρος και ανθεκτικότητα στη διάβρωση, χρησιμοποιείται σε πολλά προϊόντα καθημερινής χρήσης όπως τρυπάνια, ποδήλατα, μπαστούνια του γκολφ, ρολόγια χειρός, φορητοί υπολογιστές, κοσμήματα.

των χρωματικών του δυνατοτΈχει χρησιμοποιηθεί και στην κοσμηματοποιία κυρίως λόγω της ποικιλίας χρωμάτων που μπορεί να δώσει, σε συνδυασμό με την χαμηλή τιμή του. Το τιτάνιο δίνει μία σειρά από χρώματα αφού θερμανθεί, και μία άλλη σειρά χρωμάτων, πιο εντυπωσιακή ακόμα , δίνει με την ανοδίωση του. Η κατεργασία του τιτανίου για κατασκευή κοσμημάτων παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες σε σχέση με τα παραδοσιακά μέταλλα της κοσμηματοποιίας. Αυτό συμβαίνει γιατί λόγω της σκληρότητας και της υφής του, οι διάφορες κατεργασίες όπως σεγάρισμα, λιμάρισμα, τρύπημα κ.λ.π., δυσχεραίνονται. Μία ακόμη δυσκολία στην επεξεργασία είναι πως δεν μπορούμε να κάνουμε την κλασσική συγκόλληση με φωτιά. Οι συνενώσεις ελασμάτων και συρμάτων τιτανίου, γίνεται με ήλωση. Παρ’ όλα αυτά πολλοί καλλιτέχνες το προτιμούν όλο και περισσότερο, λόγω ήτων, αλλά και λόγω της «φιλικότητας» του με το δέρμα.

....Kiss the frog...

ΑΣΗΜΙ

Άργυρος ή Ασήμι είναι μέταλλο με σύμβολο Ag (λατινικά argentum, από την Ινδοευρωπαϊκή ρίζα *arg- για το "λευκό" ή το "λαμπερό"). Είναι μαλακό, λευκό, λαμπερό μέταλλο μετάπτωσης. Το μέταλλο βρίσκεται στην καθαρή, ελεύθερη μορφή του (αυτοφυής άργυρος), ως ένα κράμα με χρυσό και άλλα μέταλλα, και σε ορυκτά όπως ο αργεντίτης και ο χλωραργυρίτης. Ο περισσότερος άργυρος παράγεται ως παραπροϊόν επεξεργασίας ορυκτών του χαλκού, του χρυσού, του μολύβδου και του ψευδαργύρου.

Ο άργυρος έχει από παλιά εκτιμηθεί ως ένα πολύτιμο μέταλλο, και χρησιμοποιείται για να κατασκευασθούν στολίδια, κοσμήματα, μαχαιροπίρουνα (εξου και ο όρος ασημικά) και νομίσματα. Ο άργυρος είναι πολύ όλκιμος και ελατός (ελάχιστα σκληρότερος από τον χρυσό) μονοσθενές μέταλλο νομισματοκοπίας με μια λαμπρή λευκή μεταλλική στιλπνότητα που μπορεί να δεχθεί υψηλό βαθμό στίλβωσης. Έχει την υψηλότερη ηλεκτρικέ αγωγιμότητα από όλα τα μέταλλα, ακόμη και από τον χαλκό, αλλά το μεγαλύτερο κόστος και η τάση να θαμπώνει έχουν αποτρέψει την ευρεία χρήση του στη θέση του χαλκού ως αγωγού του ηλεκτρισμού. Ο άργυρος είναι σταθερός στον καθαρό αέρα και το νερό, αλλά θαμπώνει όταν εκτίθεται σε αέρα ή νερό που περιέχει όζον ή υδρόθειο για να δημιουργηθεί ένα μαύρο στρώμα θειικού αργύρου, το οποίο μπορεί να αποκαθαρθεί με αραιό υδροχλωρικό οξύ.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

past-present...

           A Corset is a garment that girds the torso and shapes it according to the fashionable silhouette of the day. Most often it has been used for cinching the waist and supporting the breasts.

          In the 13th century a corset was worn, but as in later centuries it was sometimes worn as an outer garment over robes like a waistcoat is worn. From the 14th century onwards costume began to introduce new elements simply for the sake of variety and change rather than function. By the start of the 16th century Spanish fashions influenced Italian and English ladies. An iron hinged armour like corset was worn to flatten the body giving a smooth outline beneath gowns. The iron corset must have been exceptionally uncomfortable and heavy to wear and could only have been worn by Elizabethan ladies not doing any form of heavy work. Their only benefit seems to be that they produced the incredibly small waisted, elongated flat chested smooth line torso. Corsets of the late 16th century would be more recognizable to us today than the iron version. These later corsets incorporated materials such as whalebone, bone, wood and flexible steel. The patterns on the corsets showed the placement of the chosen support and were elongated after a fashion trend set by the boyish figure of Queen Elizabeth I.

The predominant forms of stays in the 18th-century was an inverted conical shape, often worn to create a contrast between a rigid quasi-cylindrical torso above the waist and heavy full skirts below. The primary purpose of 18th century stays was to raise and shape the breasts, tighten the midriff, support the back, improve posture to help a woman stand straight, with the shoulders down and back, and only slightly narrow the waist, creating a 'V' shaped upper torso over which the outer garment would be worn. Well-fitting 18th Century stays are quite comfortable, do not restrict breathing, and allow women to work, although they do restrict bending at the waist (forcing one to protect one's back by lifting with the legs).

           Stays became much less constricting with the advent of the high-waisted empire style (around 1796) which de-emphasized the natural waist. Some form of stays was still worn by most women but these were often "short stays" (i.e. which did not extend very far below the breasts). By contrast, corsets intended to exert serious body-shaping force (as in the Victorian era) were "long" (extending down to and beyond the natural waist), laced in back, and stiffened with boning.
         By 1800 the corset had become primarily a method of supporting the breastS, as the waist was raised to just under the bust line. Corsets still slimmed the torso but this was not their primary purpose. In the 1830's, the corset was thought of as a medical necessity. It was believed that a woman was very fragile, and needed assistance from some form of stay to hold her up. Even girls as young as three or four, and probably directed by the best motives, were laced up into bodices.
         The most widespread use of corsets was in the 19th century.When the exaggerated shoulders disappeared, the waist itself had to be cinched tighter in order to achieve the same effect. The focus of the fashionable silhouette of the mid and late 19th century was an hourglass figure, achieved by reducing the thickness of the waist through corsetry. It is in the 1840s and 1850s that tightlacing first became popular. The corset differed from the earlier stays in numerous ways. The corset no longer ended at the hips, but flared out and ended several inches below the waist. The corset was exaggeratedly curvaceous rather than funnel-shaped. Spiral steel stays curved with the figure. While many corsets were still sewn by hand to the wearer's measurements, there was also a thriving market in cheaper mass-produced corsets.

         1900 illustration contrasting the old Victorian corseted silhouette with the new Edwardian "S-bend" corseted silhouette. The straight-front corset, also known as the swan-bill corset, the S-bend corset or the health corset, was worn from circa 1900 to the early 1910s. Its name is derived from the very rigid, straight busk inserted in the center front of the corset. This corset forced the torso forward and made the hips protrude. was popularised by Inez Gaches-Sarraute, a corsetiere with a degree in medicine. It was intended to be less injurious to wearers' health than other corsets in that it exerted less pressure on the stomach area. However, any benefits to the stomach were more than counterbalanced by the unnatural posture that it forced upon its wearer.The straight fronted corset was introduced to create the illusion of a slimmer waist by forcing the hips back and bust forward. From 1908 to 1914 the width of the skirt slowly sank from waist to ankles. And the corset had need to grow in the lower edge. A new type of fashionable corset covered the thighs. This corset changed the position of the hip, making the waist become both higher and wider. The new fashion was considered uncomfortable, cumbersome, and furthermore required the use of strips of elastic fabric.
         Shortly after the start of World War I in 1917, the U.S. War Industries Board asked women to stop buying corsets to free up metal for war production. This step liberated some 28,000 tons of metal, enough to build two battleships. The corset, which had been made using steel stays since the 1860s, further declined in popularity as women took to brassieres and girdles which also used less steel in their construction. Corsets fell from popularity during the late 1910s but forms of body shaping undergarments often called corsets continued to be worn well into the 1920s. The development of rubberized elastic materials in 1911 helped the girdle replace the corset. The change in the economy after World War I also changed women's role in society. In the early 20th century, a young lady would typically have started wearing a corset around age 15, and live at home until she married around age 18. After the war, more young women sought an education, and in the Western world marriage was delayed into the middle to late 20s. Only overweight or pregnant women might choose to wear a corset, typically an underbust corset.However, these garments were better known as girdles with the express purpose of reducing the hips in size. A return to waist nipping corsets in 1939 caused a stir in fashion circles but  World War II ended their return. In the late 1940s they were revived and were popularly known as 'Merry Widows'.In the 1960s, 1970s and 1980s corsets remained a new revival. In the 1990s, fetish fashion became popular and corsets made something of a recovery, often worn as top garments rather than undergarments. In 2010, corset had recovered a new popularity in fashion.

Fashion history shows the first recorded corset came from Crete. The Cretan woman stood proudly bare breasted and the waist and hip corset shown in the header above is obviously a decorative part of her underwear.

For many centuries, both East and West, women and men have worn loose flowing robes. Elaborate layers of cloth indicated the rank or wealth of an individual. Sometimes to give shape to robes, the clothes were tied with a girdle or a sash. Later extra shaping was introduced by the use of a brooch or a pin. This type of clothing was popular among Greeks and Romans 3000 years ago.

Greek women were corseted. Under the Greek Chiton a leather band style corset was worn and this gave definition to the hips and bust. From birth, girls were swaddled. For six months their arms and legs were bound in swaddling cloths restricting their movement and keeping limbs straight. Adolescent Greek girls were forced to keep trim. Their Greek mothers used woollen bands to keep the developing body slim.

how a corset could be made.....

what you need........

The hardest part of making a corset is getting the pattern right.
Measuring:   1. Measure around your bust - at the widest point while wearing a bra,this is the width around your bust itself.
             2. Your actual waist size
             3. Your hips